One last drop of poison

Yürüdüğü yolun sonunda, okyanusa bir parça hayat akarken ve çimlerin üzerinde yuvarlanan ormanın sesiyle üşürken, ölü bir kaplumbağanın cılız ruhunu eline aldı. Suyun kirli kabuğunda gece doğmaya başlamıştı. Hala çıplaktı, hala dengesizdi, hala kan kaybediyordu. Attığı adımlar ay ışığında sonsuz bir huzurla dansederken ve bedeni geride bıraktıklarının ağırlığı altında ezilirken, babasının taştan gözleri bulutların arasından çaresizce ona bakıyor, artık umut kalmadığını haber verirken korkunun belirsiz sessizliğini üzerine savuruyordu. Yönsüz beden kendini uçurumdan aşağı düşerken buldu. Tanrının son nefesi üflendi ve yere çarptığında binlerce melek kanat çırptı. Okyanusun içinde sürüklenen kopmuş kafa ise gözlerini kapattı. Birazdan avcılar kanın vahşi cazibesine kapılacaklardı. Tüm bunlar bir ömür ve birkaç saniye sürdü. Sonra cellat ve yargı heyeti toplanan kalabalığa aldırmadan uzaklaştılar. Çok uzakta, evrenin soğuk bir köşesinde meraklı bir aminoasit canlanmaya başladı. Kuralları belirsiz bir oyuna sürüklenmek üzereyken içi isim koyamadığı hislerle doluydu. Her şeye rağmen, bu mavi gezegende olmasa bile, hala umut vardı.